Μια φορά κι έναν καιρό...

... εφευρέθηκαν τα ημερολόγια.
Και μετά στα τέλη του 1987 γεννήθηκα εγώ! Ίσως ο μοναδικός άνθρωπος επί γης που έχει αφήσει μισοτελειωμένα τόσα ημερολόγια, με τα ωραία τους εξώφυλλα και τις ασημί κλειδαριές που πάνω τους υπήρχε συνήθως μία καρδούλα.
Όμως μην απογοητεύεσαι τόσο γρήγορα αγαπητέ αναγνώστη, γιατί για καλή σου τύχη (ή κακή...) δεν πρόκειται να αφήσω αυτό το "ημερολόγιο" μισοτελειωμένο - φυσικά μέχρι να βρω κάτι καλύτερο για να σκοτώνω την τόσο πολύτιμη ώρα μου (πλακίτσα βρε!) .
Αυτό το "ημερολόγιο" είναι καλύτερο από τ'άλλα γιατί εδώ μπορώ να κράζω δημόσια κάθε σούργελο ή μη που εισέρχεται στο οπτικό και ενίοτε δυστυχώς στο ακουστικό μου πεδίο, να εκφράζω τις απόψεις μου ελεύθερα αφού φαντάζομαι οτι κανένα έντυπο δεν θα με ήθελε στο δυναμικό του - κρίμα τόσα βιογραφικά (τα λέω στη νύφη να τ'ακούει η πεθερά...) και τέλος να επικοινωνώ με ανθρώπους που έχουν την όρεξη να διαβάσουν αυτά που γράφω (μα που την βρήκαν...ουφ!) και να τα κρίνουν...
Έτσι λοιπόν καλό μου blogάκι καθώς τώρα δεν είμαι σε mood ( όπως γνωστή μπουζουκο-αοιδός-wannabe-international ανέφερε σε δύσμοιρο δημοσιογράφο γνωστού καναλιού που αντί για ειδήσεις έχει κοινωνικό magazino) και επειδή πολλοί γνωστοί μαζεύτηκαν λέω να σ'αφήσω μέχρι την αυριανή μέρα.
Goodnight...